Belgen hebben een veel betere systematiek rond griffierechten
De Belgische griffierechten (rolrechten) van de rechtbank van koophandel zijn voor vorderingen tot 25.000 euro van 100 naar 165 euro gegaan. Dat is een flinke stijging, maar niks vergeleken met de Nederlandse griffierechten. Op een TV van de Wehkamp van 500 euro komt nog eens 486 euro griffierechten. Naast de 75 euro van die verfoeide partij die getracht heeft om een gerechtelijke procedure te voorkomen (incassobureau) en 100 euro voor de gerechtsdeurwaarder voor het betekenen van de dagvaarding. Daarnaast nog het salaris voor de gemachtigde en uiteraard rente.
Op een vordering van 12.500 euro wordt 986 euro griffierechten opgeplust door de rechtbank, ook als de griffier alleen een verstekvonnis hoeft te typen.
Griffierechten hef je achteraf van de verliezende partij
Het mooiste komt nu: de Belgische griffierechten worden sinds 1 februari 2019 geheven van de verliezende partij als een belasting achteraf. De eiser hoeft dus geen griffierechten voor te schieten en dat na vonnis te incasseren bij de debiteur. De rechtbank stuurt simpelweg een rekening naar de verliezende partij en int dat als een belasting. Dat is heel logisch omdat de verliezende partij veroordeeld wordt tot betaling van de proceskosten. Belasting innen is veel goedkoper voor de belastingplichtige dan inning door een commerciële deurwaarder. Het maakt bovendien de weg vrij om -als je dan nog wil differentiëren c.q. armlastige personen wilt ontzien- de griffierechten daarop aan te passen.
Nederlandse systeem slaat nergens op
De systematiek in Nederland is pervers en slaat helemaal nergens op. Het tarief wordt onder meer bepaald door de rechtsvorm van de eisende partij (natuurlijk persoon/eenmanszaak of niet-natuurlijk persoon/vof-BV-NV), dat moet worden voorgeschoten door de eiser die dat vervolgens moet innen van de gedaagde/verliezende partij. De verliezende partij betaalt, zonder dat hij of zij daar invloed op heeft, zomaar een paar honderd euro meer of minder griffierechten vanwege de rechtsvorm van de eiser. Dat is onrecht.
De eisende partij loopt in Nederland bovendien het debiteurenrisico op de voorgeschoten griffierechten. Ook al wint hij de procedure, als de debiteur failliet gaat of in de schuldsanering komt heeft hij dubbel verlies. De overheid wentelt zo haar debiteurenrisico af op de (niet betaalde) ondernemer. Twee keer onrecht.
We hebben nu besloten om de Nederlandse tarieven iets meer te gaan differentiëren naar hoogte van de vordering. Dat is slechts tientjeswerk en laat de onlogische systematiek c.q. het onrecht bestaan. Onze kleingeestige centenklopperij heeft al geleid tot torenhoge griffierechten die we laten voorschieten door de verkeerde partij, namelijk de hardwerkende gewone ondernemer die zijn omzet graag betaald wil zien.
Ik zou zeggen: de Belgen hebben het licht gezien, nu wij nog!
Wilt u meer weten over incasso in Nederland en daarbuiten, kijk op onze site.
Griffierechten ook betalen als er geen rechter aan te pas komt
Nagekomen bericht: ik sprak met een hele aardige mevrouw van De Rechtspraak over een debiteur die alsnog betaalde vóór de datum van de rolzitting op de dagvaarding. ‘Dan moeten de griffierechten toch betaald worden meneer. Helaas, ik maak de regels niet’. Dus ook al blijven de handelingen van de rechtbank beperkt tot het sturen van een nota voor de griffierechten en komt er geen rechter aan te pas, dan nog int de overheid de volledige griffierechten (die dus via de schuldeiser ook betaald moeten worden door de debiteur). Over overheidsgeldwolverij gesproken.